کد مطلب:36731 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119

آنچه به ما آموخته اند این است كه این در را با امید بكوبیم. هم به كوفتن در فرمان آمده است و هم به داشتن امید. و سرمایه ی ما آدمیان در این عالم همین است. كسی كه ناامید است و از سر نومیدی هیچ دری را نمی كوبد از زندگان نیست. زندگی كوفتن در و امیدوار بودن است:

[صفحه 266]

حمد لله كین رسن آویختند
فضل و رحمت را به هم آمیختند

(مثنوی، دفتر دوم، بیت 1279)

رسن امید در این عالم، بهترین و مباركترین آویزه ای است كه آدمیان به آن درآویزند و خود را بالا بكشند، تا به درهای آسمان برسند و دق الباب كنند. خداوند این امید را به ما داده است و چرا آدمیان از این موهبت، حسن استفاده نكنند و كار خود را سامان ندهند؟ این امید در ساختمان این عالم محقق شده است. نظام پاداش و جزا در این عالم (یعنی یك كیفر برای یك سیئه و ده پاداش برای یك حسنه) به ما می آموزد كه به آینده امیدوار باشیم، و اطمینان داشته باشیم كه كار نیكمان نه فقط از میان نمی رود كه افزونتر نیز می شود. و آدمیان زشتكار هم دریابند كه در و دیوار این جهان در آنها به چشم نفرت می نگرد و به كارهای زشتشان بركت نمی بخشد. آدمیان نیك باید بدانند كه همسوی با این جهان و با صاحب این جهان گام می زنند و اگر امروز كارشان نتیجه ی چشمگیر و دلنوازی نمی دهد، باری این نتیجه، بالاخره ظاهر خواهد شد. این بذر هیچ گاه در خاك تاریخ نخواهد پوسید و سرانجام اثر خود را آشكار خواهد كرد. معنای ظهور امام زمان (ع) و گسترده شدن عدالت و سعادت در این عالم، معنای اینكه نیكان روزی از گذشته ی خود شادكام خواهند شد و شعفی همیشگی حاصل خواهند كرد و معنای اینكه بدكاران انگشت ناكامی به دندان خواهند گزید و برگذشته ی فوت شده ی خود حسرت خواهند خورد، و معنای درآمدن قیامت كبری، چیزی غیر از این نیست.

در این عالم یك گروه مشغول به شكار مرغ اند و یك گروه مشغول به شكار سایه ی مرغ. كسانی كه در كار شكار مرغ اند، نهایتا این صید را به دام خواهند افكند و آن روز، روز شادكامی شان خواهد بود. و كسانی كه در شكار سایه ی مرغ اند یكباره خواهند دید كه روزگارشان ضایع شده و نصیبی برایشان باقی نمانده است:

[صفحه 267]

مرغ بر بالا و زیر آن و سایه اش
می دود بر خاك پران مرغ وش

ابلهی صیاد آن سایه شود
می دود چندان كه بی مایه شود

(مثنوی، دفتر اول، ابیات 419 -420)

او بمانده دور از مطلوب خویش
سعی ضایع، رنج باطل، پای ریش

(مثنوی، دفتر اول، بیت 2812)

صیادان چالاك و بصیر كه نظام این عالم را می شناسند و به دنبال صید می دوند، بدانند كه حتی اگر خود به شكار مطلوب توفیق نیابند، سرانجام روزی این شكار به دام خواهد افتاد و تلاشهایشان عبث نخواهد ماند. نیكوكاران آسوده خاطر باشند كه توكل بر خداوند به همین معناست. یعنی نیكوكاران باید بدانند كه كار نیكشان نه تنها از میان نخواهد رفت كه میوه ی بیشتر و آثار و ثمرات فوق انتظاری به بار خواهد آورد. لذا هرگز زشتیها مرعوبشان نكند و هرگز نپندارند كه بدها در عالم آنچنان غلبه یافته اند كه كارهای نیك جزیی، تاثیری نخواهند داشت.

صفحه 266، 267.